Geçen yıl bu aylarda,

Kız kardeşimin kızının düğünü için,

İki ay öncesinden aldığım uçak biletiyle,

İstanbul’a yüz dört lira ile gidip gelmiştim.
Amasya-Merzifon Hava Limanından,

Saat 8,15’te havalanan uçağımız,

Bir saatten biraz fazla gibi bir zamanda,

İstanbul, Sabiha Gökçen Havaalanına inmişti.

Erkek küçük kardeşim oğluyla beni karşılamıştı.

Boğaz kenarındaki semtteki evine götürmüştü.

Sabah kahvaltısı etmiş,

Kardeşim, yengem ve çocukları ile,

Kız kardeşimin evine hareket etmiştik.

İki,üç yıldır beni görmeyen yeğenlerim,

Ve kız kardeşim çocuklar gibi sevinmişlerdi.

                               ..

Kız kardeşim Avrupa yakasında,

Her katında dört daire olan,

Yirmi dört katlı, doksan altı daireli,

TOKİ’nin yaptığı bir apartmanda oturuyordu.

Camisi, okulları, oyun alanları, yürüyüş yolları,

Parkları, alış veriş merkezleri, kamelyeleri olan,

Yüzlerce apartmandan oluşan bu semt,

Sanki koca bir şehirdi.

Çocukluğumun geçtiği İstanbul’un,

Kuş uçmaz, kervan geçmez ağaçsız otlakları,

Binlerce insan için küçük ödemelerle,

Ev sahibi olduğu yaşam merkezleri olmuştu.

                               ..

Akşamüzeri kız kardeşimin kızı gelinliğiyle,

Apartman önünde bekleyen damadın,

Akrabalarının ve bizim akrabalarımızın,

Arabalarının korna sesleri ve alkışlarıyla,İ

Nikâh salonuna hareket etmişti.

Bir şey dikkatimi çekmişti.

Doksan altı dairelik apartmandan hiç kimse,

Kapıcısı dâhil dışarı çıkmamıştı.

Bir daha bu apartmana gelmeyecek,

Kız kardeşimin kızını yolcu etmemişti.

                               ..

Kız kardeşime bu durumu sorduğumda,

“Abi, burada hayat böyle.

Kimse kimseyle konuşmaz.

Bazıları karşılaşsan, selam bile vermez.

Ölüsü kokmayınca ölümünden dahi,

Kimsenin haberi olmaz.

Biz aslında evlerde değil,

Kendimizin oluşturduğu,

Mezarlarda yaşıyoruz. “Demişti.

                                               Muharrem YILDIZ